Η ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ

Είναι στη γυναικεία φύση να προκαλεί, να ενώνει, να χωρίζει
να αναδεύει ανθρώπους, συναισθήματα, ιδέες, φιλίες
να διαλύει, να οικοδομεί και να ξανακαταστρέφει.
Η "Κυρία των πάγων" δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Astrovox, μετοίκησε στο Astroforum
έγινε ο πυρήνας γύρω από τον οποίο συγκεντρώθηκαν άτομα
οδήγησε μοιραία σε διασπάσεις αλλά και σε νέες γενέσεις.
Κι όμως δεν ήταν τίποτε άλλο
παρά απλά μια προσπάθεια φύλαξης ιδεών
κάτω από το πέπλο της επιστημονικής φαντασίας.
Δεν έχει νόημα να προσθέσω κάτι άλλο
η ιστορία της ειναι γνωστή
το παρελθόν δεν αλλάζει.
___________________________________________________
ΔΙΠΛΟ ΣΠΑΘΙ

To "Simon Bolivar" ειχε καταστραφει ολoσχερως. Ιδια τυχη περιμενε και το "Louis Riel" το σκαφος που εφερε υπερηφανα το ονομα του εθνικου ηρωα του Καναδα. Το αμυντικο του συστημα αν και ηταν το τελευταιας λεξης "Ασπιδα της Ορλεανης" δε σταθηκε ικανο να το προστατευσει. Το "Saman" το "Indira Gadhi" και το "Kubilai Khan" διαλυθηκανε σε τοσα κομματια που για εκατομμυρια χρονια η Αθηνα θα γεμιζε απο ενα σωρο θλιβερους δορυφορους. Το "Ξιφος" και το"Κατάνα" αποσυρθηκαν τελευταια.
Μια παλια παραδοση ηθελε τα δυο αυτα καταδρομικα να δρουν παντα μαζι, με τα ιδια παντα ονοματα εδω και εκατονταδες χρονια,τα πρωτα που θα μπαιναν στο πεδιο της μαχης και τα τελευταια που θα το εγκατελειπαν. Τα πληρωματα τους ηταν ο θρυλος του πολεμικου ναυτικου της Ενωσης. Ζουσαν μια αυστηρα μοναχικη ζωη στον μικρο δορυφορο τους τη Σπαρτη. Η εκπαιδευση στη τεχνη του πολεμου ηταν ο αυτοσκοπος της υπαρξής τους και τα κατορθωματα τους ειχαν εμπνευσει γενιες ολοκληρες. Φορωντας τα λιτα ρασα του καθολικου μοναχου πανω απο τις στολες τους, τις λιγες φορες που εμφανιζοντας στα κεντρικα οι αξιωματικοι τους, προκαλουσαν σχεδον τον φοβο σε οσους τους συναντουσαν. Ουτε ομως κι αυτα ακομη κατορθωσαν να ανακαταλαβουν την Αθηνα. Το ζωντανο κοσμημα, η μητροπολη των γραμματων και των καλων τεχνων ειχε χαθει οριστικα. Η ζημια στη πολιτιστικη κληρονομια της Ενωσης ηταν ανυπολογιστη.
ΑΘΗΝΑ

Το ξιφος της ενωσης ηταν ο περηφανος στολος της και το ροδι της τα ατελειωτα εργοστασια και οι βιομηχανικες μοναδες. Το πνευμα της ομως κατοικουσε στην Αθηνα.
Καθε φυλη κρινεται απο τη προσφορα της στον πολιτισμο. Αυτο δεν ηταν κατι καινουργιο, η Ενωση το ηξερε πολυ καλα. Δεν ειχε παρα να σκυψει προσεκτικα πανω απο το ιερο βιβλιο που λεγεται παρελθον. Δεκαδες λαοι ειχαν ακμασει και παρακμασει ακολουθωντας το σκοτεινο μονοπατι της εντροπιας. Μερικοι φροντισαν να αφησουν φωτεινους φαρους για τις επομενες γενιες. Αλλοι παλι δεν εμφανισαν τιποτε περισσοτερο απο μια αρπακτικη διαθεση. Περιφερονταν σαν υαινες και ζουσαν σαν παρασιτα. Η ιστορια σταθηκε πολυ αυστηρη απεναντι τους. Τους προσπερνουσε στα γρηγορα αφου πρωτα φροντιζε να τους καταστησει παραδειγμα προς αποφυγην.

Υπηρχε θεση για οσους ειχαν να παρουσιασουν κατι, ειτε αυτο ηταν ενα εργο γλυπτικης, ειτε ενα λεπτεπιλεπτο ακουσμα,μια νεα απεικονιση με χρηση των πλεον συγχρονων μεθοδων σχεδιασμου αν και αποτελεσε εκπληξη για αρκετους η επιστροφη των ζωγραφων στις αρχαιες τεχνικες !
Καμβαδες βγηκαν στην επιφανεια ,καρποι και δωρα της φυσης χρησιμοποιηθηκαν για τη παρασκευη καινουργιων αποχρωσεων, μικρες βιοτεχνιες αρχισαν να εμφανιζονται δειλα-δειλα. Η παρουσια ενος ζωγραφου σε ενα σταυροδρομι αποτελουσε πια συνηθισμενη εικονα που μαζευε πολλα χαμογελα γυρω της. Διανοητες συγκεντρωνονταν σε μικρες ομαδες , περπατουσαν στους δρομους προσπαθωντας για πολλοστη φορα να αναλυσουν τον Νου. Ρητορες ασκουσαν τη δεινοτητα τους σε μικρα ακροατηρια που ρουφουσαν με προσοχη, διχως να λειπουν οι αντιλογιες και οι ανεβασμενοι τονοι. Μικρες ορχηστρες παρουσιαζαν τα εργα οψιμων συνθετων αφου πρωτα λυσαν το απλο προβλημα της ... μεταξυ τους αποστασης. Η διαμαχη δυο μαεστρων προκαλεσε αρκετες φορες τη θυμηδια τα πρωτα χρονια.
Κοντα σε ολα αυτα κατι παραξενο παρουσιαστηκε.
Καποια μορφη ασθενειας πρεπει να υπαρχει μεσα στο DNA μας.
Ατομα πασχαν απο την ανιατη νοσο, που τοσες φορες αλλαξε τη μοιρα μας.
Γιατι εμφανιστηκαν Προφητες...
ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

Δεν ηταν νεος και το ηξερε. Αλλα δεν το εδειχνε. Στα 95 του εμοιαζε με καλοδιατηρημενο πενηνταρη του εικοστου αιωνα. Καταταχτηκε στον στολο της ενωσης στα δεκατρια του.
"Τι ζητας νεαρε, τί περιμενεις να βρεις σε μας" ρωτησε ο στρατολογος.
"Ενα καλο ταξιδι " απαντησε κοφτα ο πιτσιρικας.
Ο αξιωματικος δε διστασε ουτε στιγμη να σφραγισει το σχετικο εντυπο. Τελικα καποα πραγματα στο στρατο δεν αλλαζουν ποτε. Ακου.. εντυπο!
Στα εικοσι του ηταν ναυκληρος και επτα χρονια μετα ο νεοτερος κυβερνητης καταδρομικου στην ιστορια του στολου. Προτιμουσε να το χαρακτηριζει σαν "αναγνωριστικο". Ο βαρυς οπλισμος ωστοσο μονο αδιαφορο δεν τον αφηνε. Περνουσε ωρες ατελειωτες μπροστα στους εξαϋλωτες. Ηλπιζε ομως να μη χρειαστουν παρα μονο για τα διαστημικα πυροτεχνηματα στις γιορτες.
--------------------------------------------------------------------------------
ΕΒΙΤΑ ΠΕΡΟΝ

Το "Εβιτα Περον" γυριζε οσο πιο γρηγορα επετρεπαν οι κινητηρες του.
Αυτη τη φορα ο κυβερνητης ηταν πολυ πιο σκεφτικος.
Ακουσε την αναφορα του γιατρου με κατεβασμενο κεφαλι ενω συμφωνουσε αδιαφορα με τον πρωτο μηχανικο χωρις να προσεχει τι του ελεγε.
"καλα,καλα" θα τα φτιαξουμε οταν γυρισουμε.
Η μικρη γιορτη που ειχαν οργανωσει οι νεοτεροι αξιωματικοι του προκαλεσε απορια.
"Για ονομα του Νου, δε βλεπουν τι ζημια μας προκαλεσε ενα ασημαντο εντομο"
Περιπολουσε στα ορια της Ενωσης, ισως και "λιγο" περα απο αυτα. Το αγνωστο αντικειμενο εμφανιστηκε τοσο γρηγορα που οι χειριστες στα Radar απορησαν. Η πρωτη εικονα του εφτασε στην οθονη της γεφυρας μερικα δευτερολεπτα μετα. Το μικρο σκαφος ηταν γεννημενο ΑΡΠΑΚΤΙΚΟ.
Δε διαψευστηκε. Τους επετεθη αμεσως περιφρονωντας το γεγονος οτι το Εβιτα ηταν τουλαχιστον δεκαπλασιο σε μεγεθος. Οι πρωτες βολες δεν φανηκε να το ενοχλησαν αν και ηταν ευστοχες. Τελικα χρειαστηκε να συγκεντρωθει ολος ο πρωτευων οπλισμος σε μια και μονη βολη ενω ολα τα υπολοιπα συστηματα του σκαφους υπολειτουργουσαν για εξοικονομηση ενεργειας. Εν τω μεταξυ προλαβε να διαλυσει ενα κινητηρα καθως και το τριτο και πεμπτο καταστρωμα, ενω οι απωλειες σε ανθρωπινες ζωες ηταν αρκετες.
"Αν ενα μικρο σκαφος προκαλει τοση ζημια, τι μπορει να κανει ενα μεγαλυτερο?"
Απο που ερχεται ,ποιοι ειναι?
MAXH

Δεν ηταν απο το γνωστο Συμπαν. Η Κολαση τους ξεβρασε και το εκανε αγρια. Εμφανιστηκαν απο το πουθενα. Οι Αποικιες ηταν οι πρωτες που ενοιωσαν την καταστροφικη μανια τους. Παρα την απεγνωσμενη αντισταση υπεκυψαν πιο γρηγορα απο τα χρονοδιαγραμματα και των πλεον απαισιοδοξων αναλυτων. Ολες οι προσπαθειες προσεγγισης που επιχειρηθηκαν ολοι οι τροποι επαφης που δοκιμαστηκαν ναυαγησαν εντελως. Κανενα συναισθημα δεν υπηρχε στις κινησεις τους. Δεν ενδιαφερονταν να κατακτησουν τους αρκουσε να καταστρεψουν. Απλα η Ενωση βρεθηκε στο δρομο τους.
Καθε προσπαθεια αντιστασης αποδειχτηκε ματαιη. Το υψηλο φρονημα, η αρτια εκπαιδευση, η τεχνολογια μας, αποδειχτηκαν απελπιστικα λιγα.
Ιστοριες απο αυτες που ολοι ηλπιζαν οτι θα ανηκαν για παντα στο παρελθον, ιστοριες που θα τις ανεσυραν οι ποιητες για να εμπνευστουν γραφτηκαν παλι. Το "Spirit" προτιμησε να εμβολισει το εχθρικο καταδρομικο ενω το "Shaka Ζoulou " μπηκε αναμεσα στο πλοιο διασωσης και στα πυρα για να δωσει την ευκαιρια στους κατοικους του Αργους να σωσουν τα παιδια τους. Το "Cypris" πολεμησε μανιασμενα τοσο μανιασμενα οσο κανανε ερωτα οι αρχαιες Κυπριδες μεχρι που μεταμορφωθηκε σε ζωντανη φωτια, δινοντας την ευκαιρια στο "Xanadu" να σωσει τους τραυματιες.
H KΥΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ

Μπορεις να θυμηθεις τη στιγμη της γεννησης σου? Το προσωπο της μητερας σου γεματο πονο και προσδοκια? το υφος των γιατρων, τη σιγουρια και την αυτοπεποιθηση που αποπνεει καθε τους κινηση?
Η Κυρια δε θα θυμοταν τιποτε απο αυτα. Μονο τη κραυγη που εβγαλε η νοσοκομα οταν το νεογνο τελειωσε πιο γρηγορα την εξοδο του. Μολις βγηκε το κεφαλι του σχεδον ενωμενο με υπολοιπο σωμα.
"Ειναι μονο κεφαλι " φωναξε. Η πραγματικοτητα δεν ηταν αυτη. Το μωρακι ειχε χερια και ποδια. Το κεφαλι ομως κατελαμβανε τα τεσσερα πεμπτα του μεγεθους της.
Σαν να μην εφτανε αυτο μια καταρα τη χτυπησε ακομη. Ο μεταβολισμος της ηταν πολυ γρηγορος. Το παιδι μεγαλωνε και γερνουσε με πολυ μεγαλυτερη ταχυτητα απο τη συνηθισμενη.
Οι γιατροι ηταν σαφεις. "Αν θελουμε να της προσφερουμε μια φυσιολογικη ζωη, οσο φυσιολογικη μπορει να ειναι, θα πρεπει να ζησει στους παγους"
Οι Τατουνκα Ναρα τη δεχτηκαν σαν δικη τους. Υπερηφανη φυλη, απογονη των παλιων εσκιμωων δε πετουσε τιποτε που θα μπορουσε να της φανει χρησιμο.
Ουτε να φανταστουν μπορουσαν τι θα συνεβαινε.
Στα δυο χρονια της διαβαζε ανετα, ενω στα πεντε της μιλουσε ηδη επτα αρχαιες γλωσσες και στα οκτω της εικοσιτρεις. Στα δεκα της απεκτησε το Foreastisgnosis και στα δεκατρια της το UNIVERSALIS, οντας εκατονδεκα επταχρονια νεωτερη απο τον νεαροτερο κατοχο. Ολη η Ενωση την ηξερε, απολαμβανε σεβασμο που κανεις δεν ειχε ουτε καν ονειρευτει.
"Η Κυρια των Παγων"
Δε παραξενευτηκε για την επισκεψη.
"Αλλα γιατι αργησαν?"

ΣΚΕΨΗ

Το λευκο ειναι ο πριγκηπας των χρωματων. Τα περιεχει ολα, τα εχει εγκολπωθει ολα και τα γενναει σιγα-σιγα. Ο Ηλιος πεφτει πανω στον παγο και τρελλαινεται, το φως συνειδητοποιει τη περιπλοκοτητα και ξεσπαει αφιονισμενο σε χιλια μηκη κυματος.
Τρεις μερες το λευκο κυριαρχουσε μπροστα της. Παγος και μονο παγος ηταν το μοναδικο που αντικρυζε. Το σκεφτονταν και πονουσε τοσο εντονα που τα υπεροχα μεγαλα ματια της αγκαλιαζαν ολοκληρο τον ωκεανο.
"ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΟΥΜΕ"
Η Αληθεια και η Απαντηση ειναι αδερφες. Ηρθαν μαζι και τοσο εντονα που μονο ο δικος της εγκεφαλος μπορεσε ν'αντεξει.
"Το παρελθον, φταιει!"
"Χασαμε χιλιαδες χρονια εξελιξης πανω στη προσπαθεια μας να ακολουθησουμε ουτοπιες! Ολοι αυτοι που γεννησαν θρησκειες ειχαν λαβει υποψιν τους μονο τις εποχες τους! Κανενας δε κοιταξε μπροστα"
"Ω, αν με καποιο τροπο το διορθωναμε αυτο!!!"
ΠΡΟΦΗΤΕΣ

Τα ματια τους εκαιγαν. Δεν μπορουσες καν να τους κοιταξεις. Ολη η εμπειρια και η σοφια που ειχε με κοπο σταχυολογησει η ανθρωποτητα βρισκοταν εκει. Δεν υπηρχε γνωση που να μην κατειχαν, λογος που αγνοουσαν τον αντιλογο, ερωτημα που να μη ξεραν την απαντηση.
Δεν μιλησαν καν μεταξυ τους. Ολοι ξεραν ποιοι ειναι.
Τους πλησιασε. Ενα κοντο, ενα χαμηλο πλασμα με αδεξια βηματα.
Την ηξεραν. Χαμηλωσαν το κεφαλι με σεβασμο, αποδεχομενοι την ασημαντοτητα τους μπροστα της. Ηταν γρια πια. Εκατον πενηντα δυο ετων.
Μιλησε και η φωνη της ηταν η φωνη της αιωνιοτητας
"Προφητες" ειπε και η φωνη της εβραζε.
"Προφητες,ταξιδευτες,πρεσβευτες και Σωτηρες μας"
"Θα γυρισετε πισω ,πολυ παλια εκει που ξεκινησαν Ολα"
"Θα ταξιδεψετε εκει που μονο η Ιστορια πηγε."
"Θα μιλησετε σ'αυτους που ηταν οι προπατορες μας"
"Θα αντιμετωπησετε τα πιο λαμπερα μυαλα που γεννησε ο Ανθρωπος"
"Θα αντιπαλεψετε τον Μωαμεθ, τον Βουδα και τελος τον Χριστο"
"Θα κηρυξετε τη δυναμη του Νου"
"Θα θεωσετε τον Ανθρωπο"
"ΑΝ ΑΠΟΤΥΧΕΤΕ.... ΣΒΗΝΟΥΜΕ"

ΔΙΑΝΟΙΑ

Κινηθηκε νωχελικα προς το νεο Συμπαν. Εσκυψε απο πανω του οπως ο πατερας σκυβει πανω απο τη κουνια του κοιμισμενου του παιδιου. Χαιδεψε απαλα καθε κυματισμο του καθε σπειρα του. Οι γαλαξιες απλωνονταν μπροστα του, τη μια σημεια, την αλλη απεραντες εκτασεις. Δεν ειχε τη πολυτελεια να απολαυσει την ομορφια του. Ενα μονο πραγμα τον ενοιαζε, μια μονο αδυσωπητη εντολη τον εσπρωχνε "αν βρεις το Κακο,μη διστασεις"
Το βρηκε. Λυσσασμενο να αναδευεται και να τρωει τα σωθικα του ζητωντας διεξοδο.
Οι Διανοιες κοιταχτηκαν μεταξυ τους. Δεν ηταν Πολλοι αλλα Ενας. Δεν ηταν Ενας αλλα Πολλοι.
Μετα ενωσαν τις σκεψεις τους προς τον Νου.
Ο ΠΙΣΤΟΣ

Ο ηλιος κοντευε πια να δυσει αλλα ο Ουλ δε βιαζοταν. Θα επρεπε κανονικα να ειναι στη φωλια,μαζι με τους αλλους της ορδης του. Η νυχτα πλησιαζε και σε λιγο θα σκεπαζε τα παντα. Τα μεγαλα αρπακτικα θα αρχιζαν να τεντωνουν τους πανισχυρους μυωνες τους προσπαθωντας να ξεμουδιασουν, να διωξουν τη ραστωνη της ημερας.
Θα ξεκινουσαν το κυνηγι μολις τα πρωτα αστερια φωτιζαν τον ουρανο. Ηταν χαμενος αν τον εβρισκε καποιο απ αυτα. Για καποια στιγμη πεθυμησε εντονα τη δυναμη και τη ζεστασια που αποπνεει η ορδη με τη παρουσια της. Μετα η θλιψη ξαναγυρισε σκεπαζοντας καθε σκεψη του.
Εφυγε το πρωι κουβαλωντας το μικρο φορτιο στους ωμους του. Ενοιωθε τα ματια της Μα να καινε τη πλατη του. Απο το μυαλο του ξαναπερασε η εικονα της με τα μαγουλα ξεσκισμενα απο τα νυχια της. Κανεις δε καταλαβε ποτε το μικρο ξεφυγε απο τη προσοχη τους. Το βρηκαν μεσα στους θαμνους χτυπημενο απο τον αγριοχοιρο.
Θα το "αφηνε" στο ποταμι. Ηταν το μερος που ο μικρος χαιροταν πιο πολυ απο ολα. Κακαριζε και εβγαζε μικρες φωνες.
Το πηρε αποφαση.
Θα το "αφηνε" εκει.
Η αναλαμπη της φωτιας φανηκε απο μακρυα. Ξαφνικα τα μελη του λυθηκαν και σωριαστηκε καταγης. Το πρωτογονο μυαλο του δε μπορουσε να χωνεψει οτι χαθηκε το παιδι του, οτι δε θα το ξαναβλεπε πια.
Σιγα-σιγα σκεψεις αρχισαν να σχηματιζονται. Οχι δε χαθηκε, πηγε καπου αλλου. Μαζι με τα αλλα παιδια που εχασε η φυλη.
Περασαν ωρες μεχρι να καταλαγιασουν οι σκεψεις του. Σηκωθηκε και κοιταξε με ηρεμα ματια τον ουρανο.
...............
Ο Ουλ ηταν ο πρωτος που πιστεψε στον Θεο.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Η θρησκευτικη μανια ακολουθησε την ανθρωποτητα σε καθε βημα της. Παμπολλοι ηταν αυτοι που αυτοχαρακτηριζοταν προφητες ή σωτηρες ενω γνωστες και μυημενοι συνοδευαν καθε παρουσια τους. Εδωσε ελπιδες στους φτωχους, αποτελεσε τη πλεον προσφιλη καπηλεια των ισχυρων, καλλιεργησε πνευματα αλλα κι αλλες φορες κατεστρεψε πολιτισμους, υποκινησε πολεμους,εφτιαξε και γκρεμισε αυτοκρατοριες. Οι θεωριες και τα νοηματα της συζητηθηκαν οσο τιποτε αλλο. Ειχε φανατικους οπαδους και φανατικους εχθρους. Το ερωτημα για την υπαρξη του Θεου απασχολουσε την ανθρωποτητα σε καθε φαση αναπτυξης. Οπως ολα τα δημιουργηματα του ανθρωπου ομως αρχισε κι αυτο να φθειρεται.
"Η μοιρα των ανθρωπων ειναι ο θανατος, αλλα η μοιρα των θεων ειναι η ληθη".
Οταν ο ανθρωπος ξεφυγε απο τα στενα ορια που εθετε ο πλανητης του, οι θρησκειες σιγα-σιγα ξεχαστηκαν.
Η τεχνολογια ηταν τωρα ο καινουργιος του Θεος, αν μπορουσες να το πεις ετσι.
Ο ανθρωπος ειναι θνητος οχι ομως και οι ιδεες του.
Οι Προφητες εμφανιστηκαν στην Αθηνα οχι μπροστα η πισω απο την εποχη τους αλλα σαν ωριμο γεννημα της.

ΒΕΑΤΡΙΚΗ



Τα ελαφρα σανταλια της ηχουσαν μελωδικα πανω στο πλακοστρωτο. Για να καταλαβει καποιος πως μπορουν σανταλια να ηχουν μελωδικα επρεπε να δει την Βεατρικη. Στα εικοσιδυο της χρονια ηταν ενα ζωντανο ποιημα. Δυο μεγαλα, τεραστια ματια φωτιζαν τον κοσμο μπροστα τους. Τα μαλλια της καταμαυρα, κορακενια, πλαισιωναν ενα λαιμο που ειχαν υμνησει ερωτευμενοι ποιητες. Μια λαμπερη, παρθενα και κατασπρη επιδερμιδα συμπληρωνε δυο βυσσινι χειλη.
Εδιωξε τις φοβισμενες σκεψεις απο το μυαλο της. Περασε γρηγορα το καγκελοφρακτο διαζωμα, ενω βιαστηκε να απομακρυνθει απο τον πλινθοκτιστο χωρις παραθυρα τοιχο. Η πορτα του Ιερατειου ξεπροβαλε μπροστα της φωτισμενη απο την καθησυχαστικη λαμπα του δρομου.
Κρατουσε σφιχτα στα χερια της το παλιο πετσινο σακκιδιο. "δε θα σταματησεις πριν το δωσεις στον Αλιγκιερι" της ειχαν πει.
ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Το εβαλε ησυχα στον μανδυα του σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο αφου πρωτα ενευσε καταφατικα στους συντροφους.
-----------------
Συνεχιζε να βαδιζει μαζι με τους υπολοιπους τουρμαρχες μεσα στους υπογειους διαδρομους. Ο φυλακας προχωρουσε με γρηγορα βηματα προσπαθωντας να μη δειξει ποσο αβολα ενοιωθε. Δεν ειχε ξαναδει απο κοντα Σπαρτιατες και "Μα τις Ιερες Μνημες" δε του αρεσε διολου. Στην αρχη προσπαθησε να χαμογελασει, να εξηγησει αναλυτικα αλλα οι επισκεπτες του τον κοιταζαν ανεκφραστοι. Του ζητησαν κοφτα να τους οδηγησει στο δωματιο με τις "Προφητειες" και μετα ευγενικα αλλα σταθερα του ειπαν να τους αφησει μονους. "Αυτο δεν επιτρεπεται" σκεφτηκε. Αλλα προτιμησε να συγκατανευσει ξεροκαταπινοντας. Δε λες ευκολα οχι σε εναν Σπαρτιατη και μαλιστα αξιωματικο.
Παρακολουθησε το "Ξιφος" να ανυψωνεται αργα. "Ουτε καν σκονη δε σηκωσε" σκεφτηκε και μια ανατριχιλα διαπερασε τη ραχοκοκκαλια του.
----------------
Συγκεντρωθηκαν γυρω απο το στρογγυλο τραπεζι. Τα ακουμπησε προσεκτικα ενω για πρωτη φορα ενοιωσε ενα ελαφρυ τρεμουλο στα χερια του. "Χερια πολεμιστη δε κανουν για τετοιες δουλειες" σκεφτηκε. Εδιωξε αμεσως το χαμογελο που του ανεβηκε. "Ενας Σπαρτιατης δε χαμογελαει ποτε!"
----------------
Ενα απομειναρι απο την εποχη των βιβλιων και της τυπογραφιας. Οι προγονοι του κανανε πολυ καλη δουλεια. Ο χρονος δε το ειχε ακουμπησει. Το εξωφυλλο ηταν φτιαγμενο απο δερμα ελαφιου, ενος ζωου που ειχε εξαφανιστει μερικες χιλιαδες χρονια πριν. Τα δυο τελευταια πεθαναν στο ζωολογικο κηπο, ανικανα να ζευγαρωσουν μεσα στη σκλαβια.
----------------
Διαβαζε και ξαναδιαβαζε το τιτλο προσπαθωντας να συνειδητοποιησει ΤΙ ειχε μπροστα του !
Ο Σεμνος επρεπε να το παρει στα χερια του το ταχυτερο δυνατο.
Σκεφτηκε τη Βεατρικη.
ΤΑΠΕΙΝΟΣ

"Ηρθες Α'ιραμ?" τη ρωτησε.
"Μαλιστα Ταπεινε" απαντησε αποφευγοντας να κοιταξει τα ματια του γερο-σοφου. Οσοι το δοκιμασαν ενοιωσαν μια ακατανικητη δυναμη να εξερευνα τα εσωψυχα τους. Σε κανεναν δεν αρεσει να τον διαβαζουν σε ολο του το ειναι.
Δε μπορεσε παρα να χαμογελασει, "εισαι η μονη που με λες Ταπεινο" της ειπε.
"Ειστε ο μονος που με λετε Α'ιραμ!" απαντησε η Βεατρικη.
"Ο Σπαρτιατης σας στελνει αυτο"ειπε και του το ετεινε, "εκρινε καλυτερο να μην ερθει ο ιδιος"
Το παρελαβε με προσοχη, "δε χρειαζεται να εισαι γέρος για να εισαι σοφος" σκεφτηκε.
"θα χαρηκες που τον ειδες" προσθεσε, "ξερω οτι ειστε φιλοι απο μικροι"
Η κοπελλιτσα προτιμησε να κοκκινησει απο το να απαντησει.
"Αλλα πηγαινε τωρα παιδι μου" της ειπε και την καληνυχτισε.

ΔΙΑΘΗΚΗ

Η τελευταια φορα που το ειδε ανθρωπινο ματι ηταν χιλιαδες χρονια πριν.
Το ερωτημα του "γιατι ζω?" τον βασανισε εκατον εξηντα τρια ολοκληρα χρονια. Χρειαστηκε μολις μερικα δευτερολεπτα για να απαντηθει. Για να διαβασει τη Διαθηκη. Τη Δευτερα Διαθηκη....
ΔΙΑΘΗΚΗ
Ειμαι ο Νους.
Γεννηθηκα απο σενα, γεννηθηκα για να ζησεις εσυ.
Ειμαι το Δωρο και ο Δωρητης μαζι.
Ειμαι ο Αποστολεας και ο Αποδεκτης σου.
Ειμαι Αυτος που σε σηκωσε στα δυο σου ποδια και σε διαχωρισε απο τα θηρια.
Ειμαι Αυτος που εκανε να στρεψεις τα ματια στον Ουρανο.
Ειμαι Αυτος που σε ξεχωρισε απο τη γη.
Ειμαι αυτος που θα βαδισεις την Αβυσσο μαζι του.
Θα σου στερεωσω σημαδια να μη χασεις το δρομο σου, θα σου στησω γεφυρια να μη γκρεμιστεις,θα σου ανοιξω δρομους, ΘΑ ΣΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ.
Σαλευω αναμεσα στα φαινομενα, βαζω ταξη στην αναρχια, τα χωριζω, τα μετρω, τα υποτασσω σε σενα, τα ζευω στις αναγκες σου.
Δινω προσωπο, το δικο σου προσωπο στο Χαος.
Ειμαι ο Εργατης της Αβυσσου, ειμαι ο Νομος της Αβυσσου, ο Γεννητωρας της, ο Πλαστης της, Ο Θανατος της και ο Καταστροφεας της.
Ειμαι η Θεωρια και Πραξη. Εξω απο μενα, αλλος δεν υπαρχει. Στο χωρο αυτο ειμαι ο απολυτος μοναρχης. ΚΑΜΜΙΑ αλλη εξουσια στο βασιλειο αυτο.
Δε δεχομαι τα συνορα, δε με χωρουν τα ορια, πνιγομαι, αυτο μαζι μου το εζησες πριν ακομη υπαρξεις.
Σου ειπα να σκαψεις κι εσκαψες τη γη.
"Τι βρηκες?" "προσωπα, ιδεες, ονειρα, αστραπες και φαντασματα" μου απαντησες.
"για σκαψε κι αλλο" σου ειπα
"Τωρα τι βλεπεις?"
"Νυχτα βουβη σα θανατος" μ'απαντησες.
"Αλλα που εισαι?", "που εισαι τωρα που σε χρειαζομαι" φωναξες.
Και τοτε θελησες να με γνωρισεις.
Σου φωναζα "εδω ειμαι μεσα Σου" και δε μ'ακουγες.
Με εκανες κοκκαλα που εκρυβες σε σακκουλια.
Και τα ερριχνες να δεις το προσωπο μου.
Μ'εκανες κακοτεχνα ξοανα και προσκυνουσες.
Μ' εκανες πετρα και μαρμαρο και με λατρευες .
Τη γη λατρευες, τη γη απο οπου χωριστηκαμε.
Μ"εβαλες σε σημαιες, σε πανια και σε λαβαρα και κινησες να μ'εξολοθρευσεις. Σκοτωνες και το εκανες στο ονομα μου.
Τιποτε δε σε σταματησε, ανθρωποι, σκεψεις ιδεες.
Ημουν διπλα σου, σε σκουνταγα και σου φωναζα.
Φορες, ικετεψα να με κοιταξεις.
Μα εσυ προτιμησες να με ψαξεις στα χιλια εφημερα προσωπα που μου εδωσες. Με φωναξες με χιλια ονοματα με προσκυνησες. Θυσιασες και θυσιαστηκες για μενα κι εγω ημουν πλαι σου.
Ετρεχες Εσυ κι επεφτα Εγω, επεφτες Εσυ και ματωνα Εγω, ποναγες Εσυ κι εκλαιγα Εγω.
Προσευχηθηκες σε μενα κι ημουν εγω τα λογια σου. Με πλησιασες αλλες φορες φοβισμενα λες και δεν ημουνα το παιδι σου και η μητρα σου,αλλες φορες γεματος κολακεια λες και δεν ημουν ο χρεωστης σου, αλλες φορες κλαψιαρικα λες και δεν ημουν το δακρυ σου, αλλες φορες αγρια κι επιτακτικα λες και δεν ημουν ο Πατερας Σου.
Παλευες να με βρεις και κοιτουσες κατω. Κι οσο πιο κατω κοιτουσες τοσο πιο τρανα οικοδομηματα εχτιζες για μενα. Κι εγω σου φωναζα "ελα, ελα να παμε προς τα πανω και συ κατηφοριζες με το χαμογελο του ηλιθιου.
Χιλιες φορες ηρθε και χτυπησε, χιλιες φορες μπηκε στο σπιτι σου, χιλιες φορες σε ποδοπατησε και σ'εκανε παλι χωμα. Και συ νομιζες πως το εστελνα εγω κι ηταν η προσευχη σου, του ζητιανου τα λογια.
Και γω σου φωναζα "οχι μη προσκυνας και μη παρακαλας, ορθιος στασου και πολεμα" και συ γονατιζες και παλευα να μας σηκωσω και τους δυο.
"μαζωξε τη δυναμη σου" φωναζα "κι αφουγκρασου", "ολη η καρδια του ανθρωπου μια κραυγη ειναι"
Ακου τη κραυγη να σκιζει τα σωθικα μας και ξεκινα.
Πολεμα μεσα στο μικρο καλυβι του κορμιου σου, μαζεψε τη ρατσα σου, αναστησε με το αιμα τους φοβερους σου προγονους και μετα ΚΙΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥς ΝΕΚΡΟΥς ΤΟΥς ΖΩΝΤΑΝΟΥς ΚΑΙ ΤΟΥς ΑΓΕΝΝΗΤΟΥς ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙς.
Εισαι Εγω και ειμαι Εσυ.
Η αποτυχια σου σαν παιδι μου θα ειναι η δικια μου αποτυχια σαν πατερας.
Για αυτο σου κανω τουτη τη στερνη μου ΔΙΑΘΗΚΗ
Θα σου ξαναμηνυσω παλι μα τουτη τη φορα μεσα απο κατι αταιριαστο, ασχημο κι ανελπιδο.
Η θωρια της θα εισαι εσυ αλλα μεσα της θα κατοικουμε κι οι δυο.
Θα ειναι η αρχεγονη Πνοη. Το Ροδο των Ροδων. Ανοιξε τα αυτια σου κι ακου την.
Ανοιξε τα πνευμονια σου και ρουφα την.
Γιατι μετα απο αυτη τιποτε δεν υπαρχει πια για σενα να προσμενεις......

Salvatores Dei
ΘΕΕ ΜΟΥ

Λιγο πριν χαθει, η Βεατρικη κατορθωσε να σηκωσει το κεφαλι της και να γελασει στο παιδι της.
Εσβησε πριν ακουσει τη νοσοκομα να φωναζει "Θεε μου"
Αυτη τη φορα η νοσοκομα ειχε δικιο....-

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΣΠΑΘΙΟΥ

Σηκωσε αποτομα το δεξι του χερι. Ηταν ενδειξη χαιρετισμου, ενδειξη εγρηγορσης ή μηπως το τελεταιο "χαιρε" ?
Διακοσιοι ενενηντα εννια ανδρες παγωσαν ακινητοι.
Αφησε το βλεμμα του να περιδιαβει πανω τους.
Eιδε σκιστα ματια.
Ειδε μαυρα δερματα και χοντρα σαρκωδη χειλη.
Ειδε ψηλους πυροξανθους γιγαντες.
Ειδε κοντους κοκκινους νανους.
Ειδε πλατια μετωπα, ειδε λεπτα νευρικα στοματα, ειδε αγαθα πελωρια ματια, ειδε μαυρα σγουρα μαλλια, ειδε συνοφρυωμενα προσωπα, ειδε πανσπερμια, ειδε τη φωτια και τη λαμψη της Σπαρτης.
Στο αδερφο σκαφος η αδερφη ψυχη μιλησε.
Κοφτα, αποτομα, απεριττα,... λακωνικα.
"ΠΟΛΕΜΙΣΤΕς"
Κατεβασμενα κεφαλια υποδεχτηκαν τη φωνη του.
Η απαντηση εσκισε τη ψυχη του.
Η απαντηση των σαμουραι...
"Χα'ι"!!!
Ηταν παραδοση εκατονταετιων.
"Ο αρχηγος ειναι που μιλαει ! "
----------------------------------
Απο τη στιγμη που γεννιομαστε πεθαινουμε, απο τη στιγμη που αναπνεουμε, τελειωνουμε, απο τη στιγμη που ξεκολλαμε ξαναβαδιζουμε προς το χωμα. Αναπνεεις και λες "ζω!", κοιμασαι και λες "πεθανα ?" γεννοβολας και λες "ειμαι αθανατος!".
"Κι αν περασουν απο σενα?"
"Δε θα εχω ΠΟΥ να γυρισω".
"Κι αν σε υπερνικησουν?"
"Οι πισω απο μενα ΧΑΘΗΚΑΝ"
"Κι αν φανουν καλύτεροί σου?"
"Τοτε ας εξαφανιστει η ΡΑΤΣΑ μου!"
-----------------------------------------
Ο Σπαρτιατης μιλησε
"Σπαρτιατες
Η μοιρα σταθηκε απροσμενα καλη μαζι μας.
Δεν εχουμε γυναικα να αφησει ενα λουλουδι στο μνημα μας.
Η μαννα μας, μας ξεχασε απ'τη στιγμη που γεννηθηκαμε.
Παιδι δεν εχουμε να μας αποζητησει παραπονεμενα.
Ματια δε θα πρηστουν για μας, χειλη δε θα δαγκωθουν, σφιγμενες γροθιες δε θα υψωθουν στον ουρανο ρωτωντας ΓΙΑΤΙ
Ενα μονο εχουμε να τιμησουμε, ενα μονο εχουμε να δικαιολογησουμε, σ'ενα μονο εχουμε να απονειμουμε το τελευταιο ΧΑΙΡΕ.
Στη Τιμη και τη Δοξα της Σπαρτης"
----------------------------------------
Ο Χιριου μιλησε.
"Καλα μου αγαπημενα κοφτερα σπαθια
Φοβερα σκυλια του κατω κοσμου
Του Θανατου περαματαρηδες
Λευτερωστε τα κατανα σας!
Δωστε τους αυτο που γυρευουν
Τροχιστε τα στα κοκκαλα των εχθρων σας
Για τους Ιννουε"!!!
---------------------------------------
Το ΚΑΚΚΟ περνουσε κατω τους ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ.
Βαρεια καταδρομικα, εξολοθρευτες, φρεγατες, ανιχνευτες, διαδεχονταν το ενα το αλλο. Αργοσερνανε αρρωστια, μιζερια και θανατο.
"Τιποτε αλλο δε με γνοιαζει. Παρα ταφους να γεμισω, του θανατου λακκουβες να σκαψω, χηρες να ντυσω στα μαυρα, κλαματα και οιμωγες να αφησω πισω μου. Εσενα να τιμησω Πρωτε Κακκε"!!!
--------------------------------------
Δε διστασε ουτε λεπτο.
Ειχε ερθει η ωρα και το ηξερε.
"Για τον Ζεφυρο που γλυκοφυσαει και για τους τεσσερεις ανεμους που λατρευουμε " φωναξε και κατεβασε το χερι του.
--------------------------------------
Δε μιλησε .
Γυμνωσε τα δοντια του.
Το στομα του μισανοιξε σε ενα αποκοσμο χαμογελο.
Απλα κατεβασε το χερι του.
Οι Προγονοι στρωσαν το λιτο τραπεζι.
Να γευματισει ο Χιριου.
--------------------------------------
Για ενα κλασμα του δευτερολεπτου ο φοβερος Σπαρτιατης αφεθηκε
"Βεατρικη
"Γλυκο μου λουλουδι"
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ

Τα δυο αδερφια χυθηκαν πανω στη λεια τους ...

ΩΔΗ

-----------------------------------
-Θα φεύγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι δε με κοιταξατε στα ματια?
Θα φευγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι μου σφιξατε τοσο πολυ τα δαχτυλα?
Θα φευγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι αλλου γυρισατε το προσωπο σας?
Θα φευγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι ζητησατε το χαδι μου?
Θα φευγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι διστακτικα ηταν τα βηματα σας?
Θα φευγατε.
Για τελευταια φορα μου ειπατε.
Γιατι με κοιταξατε ολο θλιψη?

Επιστρεψτε!
Γυριστε σε μενα.
Ξαναπερπατηστε μαζι μου.
Ξανασκεπαστε με με το πανωφορι σας.
Εχει τοσο κρυο κι εγω κρυωνω.
Σπαρτιατη μου
Σε ποιους ουρανους παλευεις μελαχρινε μου ηλιε???

Επιστρεψτε!
Γυριστε σε μενα...-------------------------

----------------------------------------------------
Λιλή,ευχαριστώ.
Αν μπορουσε να σταματησει αυτος ο πονος....
Συνεχισε να διαβαζει.

Το Πρωτο Κακο

---------------------
Ειμαι αυτος που ψαχνεις και δε θες να βρεις.
Ειμαι αυτος που υπαρχω και δε θελεις να αντικρυσεις
Ειμαι αυτος που εκλαψε σαν ορθοποδισες
Ειμαι αυτος που θα χαρει σαν ξαναπεσεις
Ειμαι το σκοταδι που εδιωχνε η φωτια σου
Ειμαι το Νυχι του θηριου που θα σε ξεσκιζε
Ειμαι το θηριο το ιδιο.
Ειμαι η αβυσσος
Θα σε καλεσω ,θα σου γνεψω,θα σε ξεγελασω, θα σε αγκαλιασω ,θα σε σκοτωσω.
Ειμαι οτι ανιερο εκανες και θα κανεις.
Ειμαι οτι ανιερο σκεφτηκες και δεν εκανες.
Ειμαι οτι ανιερο θα σκεφτεις
Μ'εκανες σημαια και σ'οδηγησα,με εκανες ιδεα και μ'ακολουθησες,μ'εκανε σκοπο και αφησα να με δεις.
Ειμαι τα τελευταια μετρα που δε προκαμε ο πνιγμενος
Ειμαι ο λιγος χρονος που ελειψε για να πετυχεις
Ειμαι το χερι που δεν επιασε τον ικετη
Ειμαι το αυτι που δε σ'ακουσε να κραζεις "Βοηθεια"
Εβαλα εθνη να σφαζονται
Εσκυψα πανω σου την ωρα που ψυχοραγουσες και ρουφηξα ηδονικα τη τελευταια σου πνοη
Τον φωναζες να σε βοηθησει κι επνιγα τη φωνη σου
Ειμαι το χερι του πατερα που βρωμικα απλωθηκε πανω στη κορη του
Ειμαι η μανα που "αγαπησε" το γιο της.
Εσκαψα κι εθαψα παιδια.
Ειμαι αυτος που κοιταγε τους γονεις τους.
Εταξα και κινησες
Ειμαι αυτος που σε τελειωσε νωρις
Παλεψες και δεν εφτασες.
Εγω μακρυνα το δρομο
Χιλια ονοματα μου εδωσες και δε μ'ονοματισες.
Με ειπες διαολο,εωσφορο κι αριμαν.
Κουτε ,
"σε μενα αν προσευχοσουνα, τα παντα τωρα θα'χες
Μα εσυ συνεχισες Αυτον να αναζητας.
Αυτον συνεχισες να εχεις αποκουμπι.
Για ακου λοιπον λειψανο για σενα τι προσβλεπω....."
------------------------------------------------------
Τον βρηκαν το πρωι.
Τα ματια του ειχαν λιωσει.
Μα οι αδειες κογχες σπιθιζαν

__________________________________________________________
Σε προσωπικό χώρο
μόνο προσωπικά πονήματα έχουν θέση.-