2)Ο ΕΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΓΝΩΣΗ.ΑΦΗΣΕ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ
------------------------------------------------------------------------
Ο ευφορος θεσσαλικος καμπος ηταν κατι που απο καιρο λιμπίζονταν οι Χάσιοι.Πουθενα αλλού το χορτάρι δεν ήταν τοσο ψηλό,πουθενα αλλου τα σταχυα δεν χρυσιζαν τόσο.Τα δεντρα γερναν τα κλαδια τους μη μπορωντας ουτε τα ιδια να πιστεψουν το γέννημά τους προσμενοντας με ανακουφιση τους ανθρωπους να τα αλαφρυνουν απο τα βαρος τους.Τα ζωα απολαμβαναν τις φροντιδες των κτηνοτροφων αγνοωντας τη τυχη που τα περιμενε.Μονο οι αγελαδες συνεχιζαν να προσμενουν καθε φορα το πρωινό αρμεγμα.
Οι ορδες τους ξεχυθηκαν ουσιαστικα χωρις αντίπαλο στη πεδιάδα αναζητωντας τιποτε αλλο παρα φρεσκια ανθρωπινη σαρκα να μπηξουν τα μπρουτζινα σπαθια τους.
Ο Θεαγένης αντεδρασε γρηγορα αλλα και με συνεση." Ο κάμπος υπηρχε πριν απο μας και θα συνεχισει να υπαρχει και μετα" τονισε στους πολεμοχαρους αξιωματικους του."Πρεπει να συνηθισετε στην ιδεα οτι δε θα ειστε για παντα κύριοί του.Ωστοσο,αν νομιζετε οτι χαθηκαν όλα,κάνετε μεγαλο λαθος"...
Η συναντηση του με τον αρχηγο των Χασιων ηταν συντομη."Οποιος κι αν επικρατησει πρεπει να ειναι αρκετα ισχυρος ωστε να κοψει την ορεξη αλλων επιδοξων εισβολεων". Η υποθεση θα τελειωνε με τη μονομαχια των καλυτερων πολεμιστων των δυο στρατοπεδων.Ο αρχηγος των Χασιων βιαστηκε να συμφωνησει χασκογελωντας.Ο πρωταθλητης του ο Γκριζος ηταν ανικητος.
Ο Θεαγενης ξεφυσηξε με ανακουφιση μολις απομακρυνθηκαν.
Xαιδεψε το αλογο του και μετα στραφηκε στον υπασπιστη του.
"Η θεα Τυχη ειναι μαζι μας.Μηνυσε στον Ερωτα να ετοιμαζεται".
ΣΑΝ ΧΤΕΣ
Τα θυμαμαι ολα σαν να ηταν χτες.Τα χερια μου σφιχτοδεμενα στη πλατη ,με το πετσι να χωνεται βαθεια μεσα.Μερικα ρυακια απο αιμα ειχαν ηδη ποτισει το χωμα γυρω απο τα γονατα μου.Ο καυτος ηλιος εκανε τις ανοιχτες πληγες να βραζουν.Τα ματια μου σιγα-σιγα θολωσαν και μ'εναν ησυχο γδουπο βρεθηκα κουλουριασμενος πανω στη γη.
"Ο σκλαβος ειναι για πουλημα?ονομασε τη τιμη Πραξιε,αλλα για ονομα του Ερμη,παψε να τον βασανιζεις".
Το χερι του βασανιστη μου παγωσε στον αερα.Οποιοσδηποτε αλλος αν του το λεγε αυτο θα ειχε βαλει τους φρουρους να τον σπασουν στο ξυλο.Φορεσε μια ανοητη χαμογελαστη μασκα στο προσωπο του."Θα μου επιτρεψεις να σου τον κανω δωρο","ενα ασημαντο δειγμα φιλιας" του ειπε.
Προχωρησε προς τα εμενα αγνοωντας τον εντελως."Μπορεις να περπατησεις ?" μου ψιθυρισε.Κουνησα καταφατικα το κεφαλι μου.
"Τοτε σηκω και ζησε" μου ειπε.
ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ
Τον παρατηρουσα καθως καθαριζε βαριεστημενα τα φρουτα με ενα μικρο μαχαιρακι.Το εκανε συχνα αυτο ,στο τελος καταλαβα οτι το εκανε επιτηδες για να με εντυπωσιασει.Το φρουτο χανονταν μεσα στη χουφτα του και ξεπροβαλε σχεδον αμεσως πεντακαθαρο και χωρις ιχνος φλουδας.Κουνησα το κεφαλι μου και συνεχισα να γυαλιζω την ασπιδα του.
-Λευκε,μου ειπε,ποσες φορες πρεπει να το δεις για να το μαθεις??
Αλλα ξεχασα,στη Θουλη δεν ειχατε μηλα.Γελασε τρανταχτα!
-Αν συνεχισεις να με κοροιδευεις θα την αφησω γεματη λεκεδες ,του απαντησα.
Γιναμε φιλοι.Κοιμομουνα στη σκηνη του με το ξιφος κατω απο μαξιλαρι μου.Ποιος προστατευε ποιον ,δεν ημουνα σιγουρος, αλλα στη μαχη ,απο τοσους λαμπρους νεους που θα εδιναν τη μιση τους περιουσια για να πολεμησουν μαζι του,εμενα διαλεγε να τον φυλαω με την ασπιδα.
Η ασπιδα του.Επρεπε να λαμπει σαν τον Ηλιο.Τη πρωτη φορα μου το εξηγησε."Να μη ξερει αν τον πλησιαζει θεος ή ανθρωπος".Βαθεια μεσα μου ομως ουτε εγω ημουνα σιγουρος τί ηταν αυτο που με ειχε σωσει.
-Δε σε καταλαβαινω,του ειχα πει καποτε.Αγαπας τη ζωη παθιασμενα , την απολαμβανεις οσο λιγοι.Δεν δισταζεις ομως να τη βαζεις σε θανασιμο κινδυνο αυτες τις φορες.Δε σκεφτεσαι αυτους που θ'αφησεις πισω?
-Αχ Λευκε,ειπε, φυσικα και λατρευω τη ζωη.Γι αυτο και με λενε Ερωτα.Γιατι ειμαι ερωτευμενος μαζι της.Θελω να φτασω μεχρι τα βαθεια γεραματα για να θυμαμαι τη πρωτη φορα που γνωρισα την Αελια,το πρωτο κλαμα του παιδιου μου ,την ανατολη του Ηλιου πανω απο τον καμπο,τις ρωγες των σταφυλιων να φουσκωνουν,τα τραγουδια των τρυγηταδων ,το καθησυχαστικο βελασμα των κοπαδιων,ακομη και τα μεθυσια που ριξαμε μαζι καλε μου φιλε.
-Ολα αυτα δε τα κουβαλας μαζι σου οταν μπαινεις εκει μεσα? τον ρωτησα.
Δε σε πλακωνουν σα φορτιο ασηκωτο?
-Οχι, απαντησε ησυχα.Οταν μπαινω εκει μεσα αφηνω τον Ερωτα πισω μου.Παυω να κρυωνω,παυω να ιδρωνω ή να φοβαμαι,παυω να σκεφτομαι ο,τι με περιμενει,δεν αγαπαω κανεναν αλλα ουτε και μισω τον αντιπαλο μου,δε φοβαμαι τον θανατο αλλα ουτε και τον αποζητω ξεσυλλογιαστα,παυω να θυμαμαι παυω να σκεφτομαι παυω να ποναω ή να απολαμβανω τον πονο που προκαλω. Δεν ειμαι εγω αυτος που θα μπει αλλα ο εαυτος μου.Και δε σου κρυβω οτι και μενα καμμια φορα με τρομαζει σαν τον κοιταζω.
Συνεχισα να γυαλιζω την ασπιδα.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΗ
Προχωρησαμε μαζι προς την εξοδο της σκηνης.Του εδωσα τη περικεφαλαια του και τολμησα να κανω αυτο που απο καιρο σχεδιαζα.Επιδιωξα να τον κοιταξω στα ματια...Με αφησε για οση ωρα αντεχα.
Αυτο που ειδα μου παγωσε το αιμα.Ή καλυτερα αυτο που δεν ειδα.Δεν υπηρχε ασπραδι στα ματια του.Παρα μονο δυο αδειες καταμαυρες κογχες
που δε θα γεμιζαν ακομη κι αν αδειαζες μεσα τους ολο το συναισθημα του κοσμου.
Γυρισα προς τον μεγαλοσωμο Γκριζο που απολαμβανε τις επευφημιες των δικων του.Αυτη τη φορα ο Χαροντας θα εχει βαρυ φορτιο σκεφτηκα...
| |
| |
