Η Κυρία των πάγων - Επίλογος

Ενα υπέροχο κείμενο, από έναν αδελφό μακρυά.
Μου το'στειλε βαθειά φορτισμένος, γεμάτος συναίσθημα.
Ευτυχώς που γνώρισα και αυτόν για να μην χτυπάω ολοκληρωτικά το κεφάλι μου.
Το δημοσιεύω χωρίς να τον ρωτήσω.
Τελικά, όλη η ζωή του ανθρώπου, μία ΚΡΑΥΓΗ είναι...
----------------------

Ο Οκτα’ι’ ετοιμαζοταν να γυρισει στην αγαπημενη του, αυτος ο πολεμος τον ειχε κρατησει μακρια της παραπανω απο οσο επρεπε...7 μηνων εγκυος και ακομα δεν λεει να κατσει να ξεκουραστει..ολο δουλευει..’’για να εχει ενα καλο μελλον αυτος που θα ερθει’’ ελεγε...και ενω το ρολοι του δειχνει οτι ειναι ωρα να επιστρεψει, και πανω που ετοιμαζεται να χαμογελασει..............................

Γεννηθηκε σιωπηλος, ηρεμος..εκεινη κειτοταν διπλα του εξουθενομενη..αλλα σκεφτοταν..

-Αξιζε!, μοναχα να εισουν εδω τωρα να τον δεις!

Εκεινος που τον σηκωσε ψηλα για να τον δει για πρωτη φορα η μητερα του, ενιωσε ενα ριγος...

-Πρωτη φορα μου συμβαινει αυτο σκεφτηκε...τοσα χρονια Ιαστης, πρωτη φορα ενιωσα ετσι!

Οταν επεστρεψε σπιτι, οι γονεις της ξεσπασαν σε δακρυα...το περιμεναν πως και πως το εγγονακι αυτο..οι μερες οι μηνες περνουσαν γρηγορα..και το αγορακι εμοιαζε να μεγαλωνει με το δευτερολεπτο..οποιος τον εβλεπε ελεγε ποσο πολυ μοιαζει στον.....και μετα σιωπη.....απο εκεινες τις αμηχανες τις αβολες σιωπες......και το δακρυ να κυλαει στο ματι της... Το καλοκαιρι ηταν το αγαπημενο της..καθοταν εξω στην βεραντα και απολαμβανε το βραδυνο αερακι...και διπλα της αυτος, με το βλεμμα καρφωμενο στον ουρανο..ηρεμος..οπως ακριβως γεννηθηκε..οταν του αποσπουσες την προσοχη σε «αποδοκιμαζε», οταν του εκλεινες την θεα στον ουρανο θυμωνε..οταν τον εβαζες μεσα εκλαιγε ασταματητα..μονο οταν ηταν εξω ηταν ηρεμος..μονο οταν εβλεπε ουρανο...

-Τι να σημαινει? σκεφτηκε..και το σκεφτοταν συνεχεια...

-Πριν να συντυχεις, να βουττας την γλωσσα σου μες το Νου σου και υστερα να την φκαλλεις εξω! Νταξει?

-Ενταξει Παππου.., θα με παρεις τωρα να δουμε το ιπταμενο?

-Θα σε παω!

Δεν μπορουσε να του χαλασει χατιρι αλλωστε! Ο Παππους του μιλουσε μια διαλεκτο ξεχασμενη..παραμελημενη..τρανταχτη ομως αποδειξη της καταγωγης του...καθε απογευμα τον επαιρνε βολτα με το σκαφος στα ερειπια του «Ιπταμενου», ενα αρχαιο σκαφος που στο πλαι εγραφε με ξεθωριασμενα γραμματα «Εβιτα Περον»..

Ηταν ωρα να φυγουνε..πρωτη μερα στο «Πρωτο Σκαλι» και θα αργουσανε..αυτος ηταν ηρεμος αλλα απορημενος...

-Τι ειναι το πρωτο σκαλι? Τη ρωτησε...

-Ειναι εκει που θα κανεις πολλους πολλους φιλους! Και θα μαθεις πολλα πολλα πραγματα! απαντησε..αυτος σαν να μην ικανοποιηθηκε απο την απαντηση...

Ο καιρος περνα και καθε αλλο παρα ευτηχισμενος ηταν...ηθελε μονο να ξεφευγει απο ολους πανω στη ταρατσα και να ξαπλωνει ηρεμος..με το βλεμμα καρφωμενο στον ουρανο και με το μαραφετι να μαζευει αστροφως...

Ωριωνας, ψελλισε, και τα χερια του αγκαλιασαν μια χουφτα αστρα που εμοιαζαν με στρατιωτη...

...και οταν ανοιξε τα ματια καταλαβε οτι ειχε αποκοιμηθει, παλι, στην ταρατσα...οι αλλοι παλι θα τον κοροιδευαν αλλα δεν τον ενιαζε..

-Ψες εβρεχε αστερια! τους ειπε περηφανα , και με ενα σαλτο βρεθηκε στο εδαφος..

-Αστερια ξε-αστερια, βαλε την στολη σου και τραβα στην σκοπια σου!

-Ωχ, παλι μαζι μου τα’χει αυτος, σκεφτηκε...και του απαντησε δυνατα, αλλα ψευτικα...

-Μαλιστα Καπιταν!!!

Εκεινη η σκοπια ηταν ενα ερειπιο..για να την βρεις επρεπε να περπατησεις 2 χιλιομετρα μες την ερημια, μακρια απ’ το φυλακιο και απ’ τον πολιτισμο τον ιδιο..δυο χιλιομετρα που καθε φορα εμοιαζαν διακοσα...του αρεσε ομως..ειχε σκοταδι εκει! Στα 500 μετρα απεναντι του εκεινος..ο αλλος! Ο εχθρος! Τουλαχιστο ετσι του λεγανε εκεινοι με τα αστερια στον ωμο...

-Μα ποιοι ειναι αυτοι, σκεφτηκε ενω τραβουσε ακομα μια τζουρα,...ποιοι ειναι αυτοι που νομιζουν οτι τα αστερια ειναι στολιδια! και εκεινος, ο αμοιρος..δεν εχει και αυτος οικογενεια? Δεν εχει Μανα? Αδερφη? Αγαπημενη? Τι κακο καναμε και μας εχουν ετσι?

....Ηρεμησε, σκεψη μου!

Αλλη μια νυχτα τελειωσε...και καθως επεστρεφε στο φυλακιο, ειδε τον Καπιταν να τον κοιταζει με χαμογελο...μια ωρα μετα ηταν στον δρομο..

-θα μου λειψεις σκοπια! ..θα μου λειψεις και εσυ ρεεεεε!

Πρωτη μερα στο Ανωτερο...νιωθει καπως περιεργα..αλλα ειναι ηρεμος...ηθελε πασει θυσια να γινει και αυτος foreastisgnwsis…περασε το βραδυ παρεα με το μαραφετι σην ταρατσα ,σαν εξιλεωση...σαν υπενθυμιση οτι το αστροφως ειναι αυτο που του αρμοζει....καθετε ηρεμα στην Συναξη και περιμενει...εκεινη στην γωνια...

-Ποια να ειναι..? σκεφτηκε...ειχε γνωρισει πολλες στην μικρη ζωη του αλλα εκεινη κατι διαφορετικο ειχε..τι ομως? Καθως αγναντευε εξω απ’ το παραθυρο ακουει μια φωνουλα..τοσο γνωριμη..

-Ειναι ωραιες οι Σεληνες ετσι?

-Απο κοντα ειναι ωραιοτερες.... απαντησε, και οταν γυρισε πισω του παγωσε...στο προσωπο της τα αστερια του Ωριωνα...μικρες μικρες ελιτσες σχηματιζαν αυτον που τον κυνηγουσε και τον στοιχειωνε τοσα χρονια..αυτον που μεσουρανουσε οταν γεννηθηκε...αυτον που τον εκανε να κοιταζει ασταματητα τον ουρανο...ψαχνωντας..για κατι που ποτε ο ιδιος δεν καταλαβε..μεχρι τωρα!

Λιγο καιρο μετα ετοιμαζει το ‘’Cypris’’, ενα πρωην καταδρομικο που ολοι το ειχαν για χαμενο, ανηκε στον στολο που εσωσε την Αθηνα τον καιρο του Πολεμου...το πηρε γιατι του θυμιζε το «ιπταμενο»..το βρηκε σε μια γαλαξιακη δημοπρασια ετοιμο να παει για παλιοσιδερα αφου εμενε απουλητο για χρονια..δεν διστασε...το ξαναφτιαξε τοσο καλα που οι Γεροντες σαστισαν οταν το ξαναειδαν. Σχεδον εξεπεμπε την ιδια μανια και θυμο για τα ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ οπως τοτε...

Παμε, της λεει, να σου δειξω γιατι σε αγαπω τοσο...

Αυτη τον αγκαλιαζει και του λεει..

-Για παντα και παντα?

-Μεχρι το τελος του Χρονου και παραπερα! της απαντα...

-Κοιτα...το προσωπο σου ειναι στον ουρανο, της γνεφει να δει ψηλα,...ο Ωριωνας...Ο πατερας που δεν γνωρισα ποτε...ο πατερας που δεν εσκυψε ποτε να με φιλησει, να με αγκαλιασει, να με μαλωσει..να με δει να νικαω, να χανω, να πληγωνω και να πληγωνομαι..ολα αυτα τα χρονια τον βλεπω να στεκει περηφανος και να ταξιδευει τον ουρανο...να μεσουρανει καθε φορα που «μεγαλωνω» ακομα ενα χρονο...και τωρα ειναι στο προσωπο σου...τι αλλο σημαδι να ζητησω, ω, Νου..αυτη ειναι..το ξερω..εσυ εισαι Καλη μου..αυτη που εψαχνα χρονια...

Τα δαχτυλα της του κλεινουν το στομα...τα ματια της εχουν την δυναμη να τον σταματουν..νιωθει αδυναμος μα και παντοδυναμος οταν την κραταει...

-Θα με σκεφτεσαι εκει που θα πας?

- Καθε αττοδευτερολεπτο.

Το προσωπο του παει να σχηματισει ενα χαμογελο...αλλα μια λαμψη απο ψηλα τον σταματαει...

Η αστροβροχη ξεκινησε...μονο που δεν ηταν μετεωρα...........ηταν τα ΑΡΠΑΚΤΙΚΑ....δεν θα σταματουσαν αν δεν νικουσαν τα παιδια του ΝΟΥ..αυτος ομως δεν το δεχοταν αυτο...καθως το “Cypris” συναντα τον υπολοιπο στολο..αυτη νιωθει θλιμμενη...αν δεν επεστρεφε αυτος...

Μια μικρη κλοτσια σταματα την σκεψη της...το πλασμα μεσα της ηταν ανησυχο...ο μικρος Ωριωνας ανυπομονουσε να δει τον κοσμο...η καλυτερα τον Ουρανο...]

-----------

Αγάπιος Η.