Είχε

...βάλει κιόλα το πετραχήλι του ο γούμενος, ζύγωσε σ’ ένα αρόλιθο που ’χε ακόμα νερό της βροχής, έσκυψε, ξερίζωσε μια τούφα θυμάρι για αγιαστούρα κι άρχισε να λεει τις ευχές· σηκώθηκαν οι καπεταναίοι, έβγαλαν τα φέσια τους και τα κεφαλομάντηλα, άκουγαν. Λίγα καταλάβαιναν από τις εκκλησιάς τα λόγια – Θεός, νίκας κατά βαρβάρων, δικαιοσύνη και έλεος…-  μα μήτε κι αυτά τα ‘χαν ανάγκη· έβλεπαν αυτοί ολόρθη την Κρήτη να στέκεται στο μαντρόγυρο ετουτο του καπετάν Σήφακα, μαυροφορεμένη Μάνα, ξιπόλητη, πεινασμένη, όλο αίματα, κι είχε σηκώσει τα χέρια της στον ουρανό και δέουνταν…