Δεν είναι 1000 αλλά 1865!
Στα σύνορα Αμερικής Καναδά, στην λίμνη του Οντάριο.
Για να θεωρηθεί ως νησί, μία προεξοχή στην λίμνη θα πρέπει να
α)βρίσκεται και τις 365 μέρες του χρόνου, πάνω από τη θάλασσα
β)εχει επιφάνεια μεγαλύτερη από ένα τετραγωνικό πόδι (900cm2 περίπου)
γ)φιλοξενεί το λιγότερο έναν θάμνο-δέντρο
Περισσότερο με παραμύθι και λιγότερο με πραγματικότητα.Πόσες ζωές χρειάζονται άραγε για να κορεστούν οι αισθήσεις μας από την τόση ομορφιά?
"Με καλή παρέα περνάς καλά και στην Κόλαση!"είχε πει κάποτε ένας φίλος μου.
Πώς θα είναι αλήθεια να είσαι με καλή παρέα στον Παράδεισο?
Πολυτελείς επαύλεις ή απλά καταλύμματα?Ιδιωτικά νησιά?
Μπα, δε νομίζω.
Περισσότερο σαν "δικαίωμα στην ομορφιά" φέρνει...
Και κάπου εδώ θυμήθηκα τον κάπτεν Μάρκ και τους λύκους του Οντάριο.
Ο γενναίος λοχαγός αγωνίζονταν μαζί με τους αχώριστους συντρόφους του
τον μιστερ Μπλούφ και τον Θλιμμένο Μπούφο
(ούτε μπούφος ουτε θλιμμένος, μάλλον θυμόσοφος)
για να απελευθερώσει την περιοχή από τους αγγλους κατακτητές!!!
Ο σκύλος ο Φλόκ, το "σακκί με ψύλλους" κατά Θ.Μπούφο τους ακολουθούσε παντού.
Η Μπέττυ, η μάλλον χαζοβιόλα ξανθιά (sic!) μαγείρευε ασταμάτητα στο φρούριο
για ποιούς δεν ξέρω , καθόσον όλοι λείπανε σε αποστολές
αλλά ήμουνα δέκα χρονών και λίγο μ'ένοιαζε.
Μια περιοχή για να γεννιούνται θρύλοικαι να συντηρούνται παραμύθια.
Και μαζί μ'αυτά να κρατιούνται και οι μνήμες της παιδικής μας ηλικίας...
